Lekcja dnia

Czym jest cud?

Cud jest naprawą. W rzeczywistości niczego nie stwarza ani nie zmienia. Spogląda jedynie na zniszczenie i przypomina umysłowi, że to, co widzi, jest nieprawdziwe. Usuwa błąd, ale nie próbuje wyjść poza postrzeganie ani przewyższyć funkcji wybaczenia. Tak więc pozostaje w granicach czasu. Jednakże toruje drogę bezczasowości i przebudzeniu się miłości, albowiem lęk musi ustąpić pod wpływem łagodnego i uzdrawiającego działania, jakie cud ze sobą przynosi.

Cud zawiera dar łaski, gdyż jest dawany i otrzymywany jako jedno. Tak więc ilustruje zasadę prawdy, której świat nie przestrzega, ponieważ zupełnie nie rozumie jej praw. Cud odwraca postrzeganie, które uprzednio było opaczne, i w ten sposób usuwa dziwne zniekształcenia, które przedtem były widoczne. Teraz postrzeganie jest otwarte na prawdę, a wybaczenie uważa się za słuszne.

Wybaczenie jest domem cudów. Oczy Chrystusa przynoszą je wszystkim, na których spoglądają z miłosierdziem i miłością. W Chrystusowym widzeniu postrzeganie jest naprawione, i choć miało przeklinać, przybyło, aby błogosławić. Każda lilia wybaczenia ofiaruje całemu światu milczący cud miłości. I każda z nich zostaje złożona przed Słowem Bożym, na powszechnym ołtarzu poświęconym Stwórcy i stworzeniu w świetle doskonałej czystości i nieskończonej radości.

Na początku przyjmujemy cud, wierząc w niego, ponieważ prośba o niego zakłada, że umysł gotów jest pojąć to, czego nie może zobaczyć i czego nie rozumie. Wiara sprowadzi swoich świadków, po to by pokazać, że to, na czym się opierała, rzeczywiście istnieje. I w ten sposób cud uzasadni twoją wiarę w niego i pokaże, że opierała się ona na świecie bardziej rzeczywistym niż ten, który widziałeś uprzednio, świecie wybawionym od tego, co twoim zdaniem, istniało.

Cuda spadają jak krople uzdrawiającego deszczu z Nieba na suchy i pokryty pyłem świat, gdzie wygłodzone i spragnione stworzenia przychodzą po swą śmierć. Teraz mają wodę. Teraz świat się zazielenił. I wszędzie wyłaniają się oznaki życia, aby pokazać, że to, co się urodziło, nigdy nie może umrzeć, albowiem to, co żyje, jest nieśmiertelne.

LEKCJA 341

Mogę atakować jedynie własną bezgrzeszność, a tylko ona zapewnia mi bezpieczeństwo.

Ojcze, Twój Syn jest święty. Jam jest tym, do którego uśmiechasz się z miłością i czułością tak wielką, głęboką i spokojną, że cały wszechświat odwzajemnia Twój uśmiech i podziela Twoją Świętość. Jakże więc czyści, jak bezpieczni i święci jesteśmy, trwając w Twoim Uśmiechu, z całą Twoją Miłością, którą nas obdarzasz, żyjąc w jedności z Tobą, w całkowitym braterstwie i Ojcostwie; w bezgrzeszności tak doskonałej, że Pan Bezgrzeszności widzi w nas Swego Syna, wszechświat Myśli, który Go dopełnia.

Nie atakujmy więc naszej bezgrzeszności, bo zawiera ona Słowo Boże skierowane do nas. W jej miłującym odbiciu jesteśmy zbawieni.