|
|
Oto drugi krok, który podejmujemy, aby uwolnić twój umysł od wiary w zewnętrzną siłę, stającą do walki z twoją własną. Próbujesz być życzliwy i wybaczający. Gdy jednak nie otrzymujesz zewnętrznej wdzięczności i szczodrych podziękowań, to swoją życzliwość i wybaczenie znów obracasz w atak. Twoje dary trzeba przyjmować z czcią, żebyś ich nie odebrał. Toteż sądzisz, że dary Boga to w najlepszym razie pożyczki, a w najgorszym oszukaństwa, które pozbawiłyby cię środków obronnych, aby zapewnić, że kiedy On zada cios, to z pewnością zabije.
Jak łatwo mylą Boga i winę ci, którzy nie wiedzą, czego mogą dokonać ich myśli. Zaprzecz swej sile, a słabość musi ci się stać zbawieniem. Ujrzyj siebie jako uwięzionego, a kraty staną się twym domem. Nie porzucisz też swego więzienia ani nie przyjmiesz swej siły, dopóki winy i zbawienia nie będziesz widział jako jednego, a wolności i zbawienia jako połączonych, mających siłę, której trzeba szukać i uznać za własną, odnalezioną i w pełni rozpoznaną.
Ten świat musi ci dziękować, gdy ofiarujesz mu wyzwolenie od swych złudzeń. Jednakże twoje podziękowania należą się także tobie, ponieważ jego wyzwolenie może tylko odzwierciedlać twoje. Twoje dary wymagają tylko twojej wdzięczności, by były trwałym podarunkiem wdzięcznego serca, na zawsze wyzwolonego z piekła. Czy chciałbyś to unieważnić, odbierając swe dary, ponieważ nie przyjęto ich z czcią? To ty oddajesz im cześć i składasz im stosowne podziękowania, gdyż to ty je otrzymałeś.
Nie jest ważne, jeśli ktoś inny uważa twoje dary za niegodne. W jego umyśle jest taka część, która łączy się z twoim umysłem w składaniu ci podziękowań. Nie jest ważne, jeśli twoje dary wydają się zmarnowane i nieskuteczne. Otrzymano je tam, gdzie je ofiarowano. W twojej wdzięczności są uznawane powszechnie i z dziękczynieniem akceptowane w Sercu Samego Boga. Czy zaś odbierałbyś je, skoro On przyjął je z wdzięcznością?
Bóg błogosławi każdy dar, jaki Mu dajesz, a każdy dar jest dawany Jemu, ponieważ może być dany tylko tobie. A co należy do Boga, to musi być Jego własne. Jeśli jednak wybaczasz tylko po to, by atakować ponownie, nigdy nie uświadomisz sobie, że Jego dary są pewne, wieczne, niezmienne, bezgraniczne, udzielane zawsze, rozprzestrzeniające miłość i wzbogacające twoją nigdy nie kończącą się radość.
Odbierz dary, które dajesz, a będziesz sądził, że zabrano ci to, co ci dano. Ale naucz się pozwalać wybaczeniu, by usunęło grzechy, które, jak sądzisz, widzisz na zewnątrz siebie, a nigdy nie będziesz mógł pomyśleć, że dary Boga są pożyczane tylko na krótko, zanim On nie wydrze ich ponownie w chwili śmierci. Albowiem wówczas śmierć nie będzie miała dla ciebie żadnego znaczenia.
A gdy wiara ta znajdzie swój kres, lęk skończy się na zawsze. Podziękuj za to swej Jaźni, gdyż Ona jest wdzięczna tylko Bogu i Sobie samej składa dzięki za ciebie. Chrystus przyjdzie do każdego, kto żyje, albowiem każdy musi żyć i poruszać się w Nim. Jego Byt w Jego Ojcu jest bezpieczny, ponieważ Ich Wola jest jedna. Ich wdzięczność wobec wszystkiego, co stworzyli, nie ma końca, gdyż wdzięczność pozostaje częścią miłości.
Dzięki ci, święty Synu Boga. Albowiem jak zostałeś stworzony, tak w swej Jaźni zawierasz wszystko. I wciąż jesteś taki, jakim Bóg cię stworzył. Nie możesz też przyciemnić światła swej doskonałości. W twoim sercu złożone jest Serce Boga. Jesteś Mu drogi, ponieważ jesteś Nim. Cała wdzięczność należy się tobie ze względu na to, czym jesteś.
Składaj dzięki tak, jak je otrzymujesz. Bądź wolny od wszelkiej niewdzięczności wobec każdego, kto dopełnia twoją Jaźń. Nikt zaś nie pozostaje poza tą Jaźnią. Składaj dzięki za wszystkie niezliczone kanały, które pozwalają na szerzenie owej Jaźni. Wszystko, co czynisz, jest Jej dane. Wszystko, co myślisz, może być tylko Jej Myślami, podzielającymi z Nią święte Myśli Boga. Pozyskaj teraz wdzięczność, której odmówiłeś sobie, kiedy zapomniałeś o funkcji danej ci przez Boga. Ale nigdy nie sądź, że On kiedykolwiek przestał dziękować tobie.
  |