|
|
Rzeczywisty świat to symbol, podobnie jak wszystko, co przynosi postrzeganie. Jednakże reprezentuje on przeciwieństwo tego, co ty wytworzyłeś. Twój świat widziany oczami lęku wprowadza do twego umysłu świadków przerażenia. Rzeczywisty świat można widzieć tylko oczami, które błogosławi wybaczenie, toteż widzą one świat, w którym przerażenie jest niemożliwe, a świadków lęku nie można znaleźć.
Rzeczywisty świat posiada odpowiednik każdej nieszczęśliwej myśli odzwierciedlanej w twoim świecie. Wprowadza on niezawodną korektę widoków lęku i bitewnych dźwięków znajdujących się w twoim świecie. Rzeczywisty świat ukazuje świat widziany inaczej, spokojnymi oczyma i umysłem trwającym w spokoju. Jest tam tylko odpoczynek. Nie słyszy się w nim krzyków bólu i smutku, bo nie ma w nim nic nie objętego wybaczeniem. I widać wszędzie łagodność. Tylko pełne szczęścia widoki i dźwięki mogą docierać do umysłu, który sobie wybaczył.
Jaki pożytek może mieć taki umysł z myśli o śmierci, napaści i morderstwie? Cóż może widzieć w swoim otoczeniu, jak nie tylko bezpieczeństwo, miłość i radość? Cóż jest tam takiego, co postanowiłby potępić, i cóż takiego, co chciałby źle osądzić? Świat, który widzi, wyłania się z umysłu, który ma w sobie spokój. W niczym, co widzi, nie czai się żadne niebezpieczeństwo, bo jest pełen dobroci i spogląda tylko na dobrotliwość.
Rzeczywisty świat jest symbolem tego, że sen o grzechu i winie się skończył, a Syn Boga już nie śpi. Jego budzące się oczy widzą pewne odbicie Miłości jego Ojca, niezawodną obietnicę, że jest zbawiony. Rzeczywisty świat oznacza kres czasu, bo jego postrzeganie czyni czas bezcelowym.
Duch Święty nie potrzebuje czasu, kiedy ten spełnił już Jego cel. Teraz czeka On jeszcze tylko tę jedną chwilę, aby Bóg podjął Swój ostatni krok, a wtedy czas znika, zabierając ze sobą postrzeganie i pozostawiając tylko prawdę, aby była sobą. Ta chwila jest naszym celem, gdyż jest w niej pamięć o Bogu. A gdy spoglądamy na świat, któremu wybaczono, to On nas wzywa i przybywa, by zabrać nas do domu, przypominając nam o naszej Tożsamości, którą przywróciło nam nasze wybaczenie.
Dziś oczy Chrystusa patrzą przeze mnie. Jego wzrok ukazuje mi wszystko, czemu wybaczono i co żyje w pokoju, i właśnie tę wizję daje światu. A ja, w jego imieniu, uznaję tę wizję zarówno dla siebie, jak i dla świata. Jakież piękno widzimy dzisiaj! Jakąż świętość oglądamy w naszym otoczeniu! I dano nam poznać, że jest to świętość, którą podzielamy; jest to Świętość samego Boga.
W tym dniu mój umysł zachowuje spokój, aby otrzymać myśli, które Ty mi ofiarujesz. A ja uznaję to, co pochodzi od Ciebie, zamiast tego, co pochodzi ode mnie. Nie znam drogi do Ciebie, ale Ty dajesz całkowitą pewność. Ojcze, poprowadź Swego Syna cichą ścieżką, która wiedzie do Ciebie. Niech moje wybaczenie będzie całkowite, a pamięć o Tobie niech powróci do mnie.
   |